Σ’ έναν αναγκαστικά ξενιτεμένο…
Αγαπητέ φίλε!
Με πίκρα σου γράφω
Μην περιμένεις πια, κάποια απάντησή μου
Δεν μου είναι μπορετό και υπό τις παρούσες συνθήκες εφικτό…
Πάει η πατρίδα που ήξερες!
Δεν υπάρχει πια!
Δεν ήθελα να σε πικράνω γι’ αυτό δεν σου έγραφα…
Γι’ αυτό δε σου έστελνα μήνυμα…
Γι’ αυτό δεν είχες νέα μου.
Λυπάμαι, λυπάμαι και πικραίνομαι ,τόσο για μένα, όσο και περισσότερο για σένα!
Μα πιο πολύ για όλους εμάς, που η μοίρα μας έταξε, να κρατάμε Θερμοπύλες του συναισθήματος!
Τι να σου πω;
Πως τούτος ο τόπος, κράτησε μόνο όσο χώμα μπόρεσε, που καλά –καλά δε φτάνει για την πατησιά μας;
Πως τούτος ο τόπος, σπάνια ανθίζει;
Πως τούτος ο τόπος, δεν έχει άλλο κουράγιο να μας δώσει;
Πώς να σε ατενίσω φίλε;
Που άτυπα μας εμπιστεύτηκες, να κρατήσουμε τα όνειρά μας ζωντανά…λυπάμαι και πικραίνομαι φίλε, τίποτα δε θα βρεις όπως το ήξερες, θα ξαφνιάζεσαι, θα απορείς κι εγώ θα νιώθω για όλους μας υπεύθυνος, που δεν είχαμε τη δύναμη να σου φυλάξουμε δυο κρυφά κι ανέγγιχτα όνειρα.
Κάνω τις νοσταλγίες μας, άχραντη μεταλαβιά
Κάνε τις επιθυμίες μας ελπίδα κι εγώ θα κόψω τ’ όνειρο αντίδωρο κι εσύ να πάρεις κι εμείς που σ’ αγαπάμε!!!
Στον Γιάννη…που ζει στη Ζυρίχη!!!
