«…μα ο κυρ Αντώνης δε θα βγει ποτέ του στην αυλή αφού για πάντα μες τ' όνειρό του θέλησε πια να ζει!!!»

Σύσσωμο το Καινούργιο! Συγγενείς, φίλοι, γνωστοί και συνάδελφοι - εκπαιδευτικοί του αείμνηστου Γιώργου Αναστασόπουλου, τον συνοδεύσαμε στη στερνή του κατοικία!
Ο Γ. Αναστασόπουλος έχασε τη μάχη με το θάνατο, σε ηλικία 59 χρόνων, την Τρίτη 30 Ιούνη, πέφτοντας σε χαράδρα 60 μέτρων, πάνω από το χωριό Λαμπίρι Αιτωλ/νίας, στη θέση Βούρτσες με υψόμετρο 1.640 μέτρων. Εκεί ο άτυχος συνταξιούχος εκπαιδευτικός, είχε μεταβεί με την παρέα του προκειμένου να μαζέψει τσάι. Το ατύχημα, σύμφωνα με μαρτυρίες, αντιλήφθη πρώτος ένας βοσκός Αλβανικής καταγωγής που ήταν απέναντι από το σημείο της πτώσης.
Το τραγικό γεγονός συνέβη την Τρίτη 30 Ιούνη και η νεκρώσιμη ακολουθία την Τετάρτη 1 Ιούλη 2009 στις 06:00 μ.μ. στον Άγιο Δημήτριο Καινούργιου!
Χαμηλών τόνων, ωραίος, καλλιεργημένος και ευγενικός υπήρξε ο αείμνηστος Γιώργος Αναστασόπουλος.
Θα μείνει στη μνήμη μας αιώνια!
Εγώ έχω να θυμάμαι και κάτι άλλο…
Πάνε χρόνια… κι’ ένα μεσημέρι ακούω ξαφνικά παιδικές φωνές, μια αγγελική χορωδία !!! Τρέχω στο δρόμο και βλέπω μια πανέμορφη σκηνή: «Μια ομάδα από καμιά δεκαριά σχολιαρόπαιδα, αγκαλιασμένα - αγόρια και κορίτσια- να τραγουδούν δυνατά τον Κυρ- Αντώνη του Νίκου Γκάτσου και του Μάνου Χατζηδάκι !!!
«Ο κυρ Αντώνης πάει καιρός που ζούσε στην αυλή

με ένα κανάτι κι ένα κρεβάτι και με κρασί πολύ

είχε δυο μάτια γαλανά κι αχτένιστα μαλλιά

κι ένα λουλούδι πάντα φορούσε στα ρούχα τα παλιά

Αχ κυρ Αντώνη πώς σ' αγαπάμε

και μαζί σου τ' άστρα μετράμε…»

Δεν τα διακόπτω, πώς να το κάνω άλλωστε; κάθομαι στο πεζοδρόμιο και τα θωρώ να περνούν αφοσιωμένα στο τραγούδι, από μπροστά μου!
Έλα δω Θοδώρα, (λέω το επόμενο μεσημέρι σ’ ένα γειτονάκι μου που ήταν ανάμεσά τους), ποιος σας έμαθε αυτό το Τραγούδι που λέγατε χτες;
- Ο Δάσκαλός μας ο κ. Γιώργος Αναστασόπουλος!!!
Να του πεις συγχαρητήρια, λέω, γι’ αυτά τα ωραία που σας μαθαίνει.
Θα του πω ! θα του πω ! (μου απάντησε το παιδάκι και του το είπε)!
Πέρασαν λίγες μέρες κι όταν βρεθήκαμε, του έδωσα και προσωπικά τα συγχαρητήριά μου, με κοίταξε μ’ ένα χαμόγελο συγκινημένος, Ευχαριστώ μου ψέλλισε!!!

Με αφορμή τούτο το τραγικό γεγονός, έρχεται στη μνήμη μου ένα άλλο τραγούδι του Μ. Χατζηδάκι «ο Γκρεμός» που τους στίχους έγραψε ο Λεωνίδας Στρογγυλός:

«Σε κάθε δρόμο πάντα υπάρχει ένας γκρεμός

αρκεί στην ώρα να τον δεις και να ξεφύγεις…»

Δεν μπορώ όμως να μην κλείσω με τους τελευταίους συμβολικούς στίχους του Κυρ- Αντώνη:
«…μα ο κυρ Αντώνης δε θα βγει ποτέ του στην αυλή

αφού για πάντα μες τ' όνειρό του θέλησε πια να ζει!!!»

Μεγάλε Δάσκαλε καλό σου ταξίδι!!!

Δημήτρης Ντόκας