Μέσα στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, υπήρξε η ανάγκη οι πνευματικοί ταγοί να πάρουν θέση και να εκφράσουν την άποψη τους για το ευρύτερο κοινοπολιτειακό γίγνεσθαι. Αυτή είναι η πιο απλή προσδοκία που θα είχαμε από αυτούς. Η μεγάλη απαίτηση είναι να σταθούν στο πλευρό του πολίτη και να πάρουν μέρος σε απεργίες, διαδηλώσεις και να ενώσουν τις φωνές τους με αυτή του απλού εργάτη.Όλα αυτά βεβαία είναι επιθυμίες δίκες μας χωρίς να γνωρίζουμε τι τους κρατά στην δική τους «αποχή» από την καθημερινότητα. Ίσως αυτή η «χρυσή σιωπή» τους είναι και η μαρτυρία τους και η αντίδραση τους «στο υπάρχον καθεστώς».
Από τη την άλλη, τίθεται το ερώτημα, αν τους δίνεται η ευκαιρία, μέσα στο πολίτικο σκηνικό που επικρατεί, να εκφράσουν δημόσια την άποψη τους; Όπως παρατηρείται καθημερινά, στα Μ.Μ.Ε τις περισσότερες φορές, μιλούν κάποια «παπαγαλάκια» που επαναλαμβάνουν το ίδιο παραμύθι, ότι «χρειάζονται θυσίες από όλους να σωθεί η Ελλάδα».
Παράλληλα, υπάρχουν οι ακροατές οι οποίοι είναι χαμένοι μέσα σε χρέη, την εργασιακή αβεβαιότητα και χίλια άλλα προσωπικά προβλήματα. Έτσι το όποιο μήνυμα, αν υπάρχει, το παίρνουν επιπόλαια γιατί δεν έχουν το χρόνο και τη διάθεση, να εμβαθύνουν σε αυτό.
Έτσι είναι διαμορφωμένη η υπάρχουσα κατάσταση. Τώρα τι θα γινόταν αν στο δημόσιο βήμα, ήταν οι πνευματικοί άνθρωποι και έστελναν τα δικά τους ηχηρά μηνύματα; την απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα δεν την έχω. Θα ήταν ένα βήμα προς την ελεύθερη έκφραση και κάτι διαφορετικό από τα καθιερωμένα;
Κλείνοντας αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό, είναι ότι το να κρίνουμε και να κατακρίνουμε την σιωπή των πνευματικών ταγών, με υποκειμενικά και κάποτε μη αλτρουιστικά κριτήρια είναι ένα θέμα, που αξίζει περαιτέρω διερεύνησης.
Γεώργιος Π. Σαβελώνας
