Απερίγραπτα, τραγικά, οδυνηρά πράγματα συμβαίνουν στην σύγχρονη Ελληνική κοινωνία. Κάθε μέρα γινόμαστε αποδέκτες ψυχοβασανιστικών μηνυμάτων, όχι αυτών που αποστέλλουν οι υποψήφιοι, άλλων… για μας ουσιαστικότερων, αυτά που έχουν να κάνουν με τα καθημερινά προβλήματα. Όλα τούτα «τα μικρά» που συμβάλουν στο να δημιουργείται η οδυνηρή πραγματικότητα.
Μου τηλεφώνησε σήμερα κάποιος γνωστός μου, να μου πει να προβάλω την ιστοσελίδα του στην «ΠΡΩΤΟΤΥΠΙΑ».
Όχι φίλε του είπα, δεν μπορώ.
Γιατί; με ρώτησε.
Γιατί η ιστοσελίδα σου, κατά κύριο λόγο, έχει να κάνει με πολιτική διαφήμιση του είπα κι εμείς έχουμε σαν αρχή να μη φιλοξενούμε πολιτική διαφήμιση, ούτε πληρωμένη ούτε δωρεάν.
Έδειξε να κατανοεί τη θέση μου και η συζήτηση πήγε αλλού.
«Τι γίνεται, μου λέει, δεν κινείται φύλλο στην αγορά»!
Άσχημη εποχή, του απαντώ.
Για να συνεχίσει: «Σε παλιότερες εποχές, παραμονές εκλογών, κάθε βράδυ πίναμε ένα μπουκάλι ουϊσκι»!
Εννοώντας προφανώς τα κεράσματα των υποψηφίων.
Ναι του λέω, γι’ αυτό ψηφίζαμε μη νηφάλιοι αυτούς που ψηφίζαμε και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε!
Έβαλε τα γέλια, «γράψτο αυτό» μου λέει, το ’γραψα και νάτο.
Φτάσαμε εδώ που φτάσαμε… να κάνουν ουρές συνάνθρωποί μας, έξω απ’ τα ιατρεία των ψυχιάτρων, σε ποσοστό μεγαλύτερο από κάθε άλλη φορά.
Όπως μου είπε ένας γνωστός μου, που δουλεύει δίπλα από ένα σχετικό ιατρείο, «πάρα πολλοί ασθενείς και συγγενείς τους είναι συχνοί επισκέπτες, για να συμπληρώσει και αρκετοί γνωστοί μας. Αν με βλέπουν κάποια φορά που βγαίνω στο δρόμο να καπνίσω ένα τσιγάρο δεν μπαίνουν μέσα, δε θέλουν να δω που πάνε, προσποιούνται ότι προσπερνούν κι εγώ από λεπτότητα φεύγω από κει για να επισκεφτούν το γιατρό».
Πώς ν’ αντέξουν οι περισσότεροι άνθρωποι αυτούς τους τρόπους, αυτούς τους ρυθμούς ζωής, με τα τόσα συσσωρευμένα προβλήματα, δεν έχουμε όλοι τις ίδιες αντοχές.
Αντοχές…όπως δεν είχε κι ένας συμπολίτης μας οικοδόμος, που μια κατασκευαστική ατυχία πάνω στη δουλειά του, ίσως να ήταν η βασική αιτία που τον ώθησε να κάνει πρόσφατα απόπειρα αυτοκτονίας!
Πως ν’ αντέξει την υποχρέωση της ανακατασκευής, τις χαμένες εργατοώρες του, μέσα σ’ αυτή την ανεργία απ’ την οποία βγήκε για λίγο και θα ξανάμπαινε…και το κυριότερο καθώς λένε, το πρόβλημα στη δουλειά του δημιουργήθηκε όχι από δική του τεχνική ανικανότητα, αλλά ίσως από αστοχία υλικών.
Αντοχές…σε συζήτηση που είχα πρόσφατα με γνωστό επαγγελματία της περιοχής μας, μου εκμυστηρεύτηκε το δίλημμά του:
«Απασχολώ όπως ξέρεις, μου είπε επί λέξει, κάποιο προσωπικό, δεν ξέρω τι να κάνω έτσι όπως πάνε τα πράγματα, δεν μπορώ ν’ ανταποκριθώ στις οικονομικές υποχρεώσεις μου απέναντί τους. Να απολύσω κάποιους, η ιδεολογία μου δεν το επιτρέπει! Πες μου τι να κάνω;»
Δεν του είπα τίποτα…
Δημήτρης Ντόκας
Μου τηλεφώνησε σήμερα κάποιος γνωστός μου, να μου πει να προβάλω την ιστοσελίδα του στην «ΠΡΩΤΟΤΥΠΙΑ».
Όχι φίλε του είπα, δεν μπορώ.
Γιατί; με ρώτησε.
Γιατί η ιστοσελίδα σου, κατά κύριο λόγο, έχει να κάνει με πολιτική διαφήμιση του είπα κι εμείς έχουμε σαν αρχή να μη φιλοξενούμε πολιτική διαφήμιση, ούτε πληρωμένη ούτε δωρεάν.
Έδειξε να κατανοεί τη θέση μου και η συζήτηση πήγε αλλού.
«Τι γίνεται, μου λέει, δεν κινείται φύλλο στην αγορά»!
Άσχημη εποχή, του απαντώ.
Για να συνεχίσει: «Σε παλιότερες εποχές, παραμονές εκλογών, κάθε βράδυ πίναμε ένα μπουκάλι ουϊσκι»!
Εννοώντας προφανώς τα κεράσματα των υποψηφίων.
Ναι του λέω, γι’ αυτό ψηφίζαμε μη νηφάλιοι αυτούς που ψηφίζαμε και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε!
Έβαλε τα γέλια, «γράψτο αυτό» μου λέει, το ’γραψα και νάτο.
Φτάσαμε εδώ που φτάσαμε… να κάνουν ουρές συνάνθρωποί μας, έξω απ’ τα ιατρεία των ψυχιάτρων, σε ποσοστό μεγαλύτερο από κάθε άλλη φορά.
Όπως μου είπε ένας γνωστός μου, που δουλεύει δίπλα από ένα σχετικό ιατρείο, «πάρα πολλοί ασθενείς και συγγενείς τους είναι συχνοί επισκέπτες, για να συμπληρώσει και αρκετοί γνωστοί μας. Αν με βλέπουν κάποια φορά που βγαίνω στο δρόμο να καπνίσω ένα τσιγάρο δεν μπαίνουν μέσα, δε θέλουν να δω που πάνε, προσποιούνται ότι προσπερνούν κι εγώ από λεπτότητα φεύγω από κει για να επισκεφτούν το γιατρό».
Πώς ν’ αντέξουν οι περισσότεροι άνθρωποι αυτούς τους τρόπους, αυτούς τους ρυθμούς ζωής, με τα τόσα συσσωρευμένα προβλήματα, δεν έχουμε όλοι τις ίδιες αντοχές.
Αντοχές…όπως δεν είχε κι ένας συμπολίτης μας οικοδόμος, που μια κατασκευαστική ατυχία πάνω στη δουλειά του, ίσως να ήταν η βασική αιτία που τον ώθησε να κάνει πρόσφατα απόπειρα αυτοκτονίας!
Πως ν’ αντέξει την υποχρέωση της ανακατασκευής, τις χαμένες εργατοώρες του, μέσα σ’ αυτή την ανεργία απ’ την οποία βγήκε για λίγο και θα ξανάμπαινε…και το κυριότερο καθώς λένε, το πρόβλημα στη δουλειά του δημιουργήθηκε όχι από δική του τεχνική ανικανότητα, αλλά ίσως από αστοχία υλικών.
Αντοχές…σε συζήτηση που είχα πρόσφατα με γνωστό επαγγελματία της περιοχής μας, μου εκμυστηρεύτηκε το δίλημμά του:
«Απασχολώ όπως ξέρεις, μου είπε επί λέξει, κάποιο προσωπικό, δεν ξέρω τι να κάνω έτσι όπως πάνε τα πράγματα, δεν μπορώ ν’ ανταποκριθώ στις οικονομικές υποχρεώσεις μου απέναντί τους. Να απολύσω κάποιους, η ιδεολογία μου δεν το επιτρέπει! Πες μου τι να κάνω;»
Δεν του είπα τίποτα…
Δημήτρης Ντόκας
