Ρ.Α.Σ.
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ
«Για Παλλαϊκή Δράση ενάντια στο κατοχικό μνημόνιο»
Κόντρα στον εκφυλισμό της ΕΛΜΕ
ΠΑΜΕ… στην ήττα με βάρκα τη διάσπαση της τάξης και του κινήματος
Το εύρος της αντικοινωνικής και οικονομικής «χειρουργικής» επέμβασης κυβερνώντων και ΕΕ, υπέρ της ελίτ του κεφαλαιοτραπεζιτικού κατεστημένου, με πρώτα θύματα τα πιο αδύναμα στρώματα της κοινωνίας δεν έχει προηγούμενο και τελειωμό.
ü Η θεσμική ανατροπή στη δομή του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα της ασφάλισης
ü Η άνευ όρων αποδοχή - υποταγή στις ευρωπαϊκές συνταγές των εκπροσώπων του Γαλλο-Γερμανικού κεφαλαίου και των αγορών
ü Η εξαφάνιση της σταθερής και μόνιμης εργασίας και η τραγική μείωση των μισθών και των συντάξεων
ü Η αναγκαστική παραμονή στη εργασία μέχρι τα βαθιά γεράματα
ü Η μεταβίβαση του κόστους των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων με τη λεγόμενη «πράσινη ανάπτυξη» στις πλάτες των λαών του Ευρωπαϊκού Νότου,
Φανερώνουν τις επιδιώξεις τους που είναι η διασφάλιση με κάθε τρόπο των τεράστιων οικονομικών οφελών και των γεωπολιτικών τους επιρροών στην Ευρώπη.
Σε αυτές τις δυσκολίες είναι ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε το συνδικαλιστικό μας κίνημα να αφυπνιστεί και να οργανώσει την τάξη που ιστορικά οφείλει να υπερασπιστεί!
Στην πρόσφατη απεργία, η συμμετοχή των συναδέλφων ανέδειξε την απώλεια της «αυτονόητης» για άλλες εποχές αγωνιστικής και συλλογικής δράσης των εργαζομένων, Ήταν αναντίστοιχη με τις πραγματικές ανάγκες αντίστασης που πρέπει να υπάρξουν απέναντι στην αντιλαϊκή «καταιγίδα» που αποφάσισε η «κυβέρνηση» των Βρυξελών και υλοποιούν άκριτα οι τοπικοί αντιπρόσωποί τους, ίδιοι δικαστικοί κλητήρες της «ελεύθερης» οικονομίας.
Αυτό πρέπει να μας προβληματίσει όλους, ώστε να μπορέσουμε να χαράξουμε μια πορεία αντίστασης και να προετοιμάσουμε την ανατροπή του ταξικού Συμφώνου Σταθερότητας των κερδών των κυρίαρχων της οικονομικής χούντας των πολυεθνικών που κάθισαν στο σβέρκο μας.
Οι αιτίες της αποστροφής των εργαζομένων για τα συνδικαλιστικά όργανα και τη λήψη συλλογικών αποφάσεων για αγωνιστικές κινητοποιήσεις τα τελευταία χρόνια, πρέπει να αναζητηθούν με σοβαρή προσέγγιση, όπως:
Ø Στην κυριαρχία της πιο επιθετικής μορφής του καπιταλισμού, του νεοφιλελευθερισμού, όχι μόνο στο πεδίο της εφαρμοσμένης πολιτικής, αλλά και στο επίπεδο της προσωπικής συνείδησης του ατόμου, δηλαδή στην διάλυση της συλλογικής, κοινωνικής συνείδησης και οπτικής.
Ø Σε μια άνευ προηγουμένου τρομοκρατία – προπαγάνδα που καλλιεργείται εδώ και πολλά χρόνια από τις κυβερνήσεις. Παρουσιάζουν δήθεν τις νεοφιλελεύθερες και ατομικές λύσεις σαν μονόδρομο. Η τρομοκρατία των αριθμών, των δεικτών, των ελλειμμάτων, αποδεσμευμένη από το κοινωνικό περιεχόμενο και τις δομικές αιτίες που δημιούργησαν την κρίση, φοβίζει τους περισσότερους εργαζόμενος για το τσουνάμι που έρχεται χωρίς να είναι ακόμα καθαρό το εύρος του.
Ø Η σκληρή κομματική συγκρότηση των παρατάξεων και ο ασφυκτικός έλεγχος των σωματείων κυρίως απο τις κυβερνητικές παρατάξεις εγκλωβίζουν συνειδήσεις και δεν επιτρέπουν να απελευθερωθούν νέες δυνάμεις για να δώσουν την νέα πνοή που χρειάζονται σήμερα οι συλλογικές διαδικασίες με αποτέλεσμα πολλοί συνάδελφοι (κυρίως οι νέοι) να μην νοιώθουν ως δικιά τους υπόθεση την όλη δραστηριότητα στην ΕΛΜΕ.
Ø Η άρνηση των αριστερών σχημάτων στην ΕΛΜΕ για κοινούς βηματισμούς πάνω σε ένα ανεξάρτητο, πραγματικά παλλαϊκό, εκπαιδευτικό και κοινωνικό μέτωπο δράσης στην περιοχή, ενάντια των κυβερνητικών επιλογών και των επιπτώσεων του μνημονίου στην εκπαίδευση και στη κοινωνία γενικότερα, απορρίπτοντας ουσιαστικά την πρόταση της ΡΑΣ που έγινε και σε αυτές τις εκλογές για ΠΥΣΔΕ-ΑΠΥΣΔΕ και για Δ.Σ. ΕΛΜΕ, χωρίς κάποια σοβαρά πολιτικά επιχειρήματα αλλά με καινοφανείς προσωπικές ενστάσεις. Η αλήθεια είναι πως θυσιάζοντας την ανάπτυξη του κινήματος, θέλουν να συντηρήσουν κομματικά μικρομάγαζα, προσωπικές φιλοδοξίες και βολέματα.
Αποτέλεσμα είναι σήμερα να παρατηρούνται εκφυλιστικά φαινόμενα στη Β’ ΕΛΜΕ. Στον καιρό των συγχωνεύσεων δεν μπορεί να συγκροτήσει και να βγάλει προς τα έξω μια επιθετική γραμμή υπεράσπισης των σχολείων που καταργούνται.
Όταν συνεδρίαζε η ΔΕΠ Αγρινίου για να λάβει απόφαση για το θέμα των καταργήσεων σχολείων και είχε κατακλειστεί το δημαρχείο απο μαθητές, καθηγητές και γονείς το Δ.Σ της ΕΛΜΕ αλλού….. συσκέπτονταν.
Όταν οι τοπικές κοινωνίες κινητοποιούνταν για τα σχολεία τους, η ΕΛΜΕ ήταν απούσα.
Πραγματικά θλιβερή παρουσία.
Ακόμα πιο τραγική η παρουσία του ΠΑΜΕ και της ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ. Θα περίμενε ο κάθε καλοπροαίρετος συνάδελφος αυτοί να είχαν πρωταγωνιστήσει στη συγκρότηση εκπαιδευτικού και κοινωνικού μετώπου ενάντια στις καταργήσεις του υπουργείου παιδείας.
Όσοι πιστεύουν πως, όταν υποχωρήσει η λάσπη από το τσουνάμι των αλλεπάλληλων μνημονίων, θα καρπωθούν κομματικά οφέλη, δεν κατανοούν πως αν δεν ανακόψουμε το τσουνάμι με συμπαγή τείχη, θα επικρατήσει η απόλυτη κοινωνική ερήμωση, που θα υπονομεύσει την ίδια την κοινωνική βάση της Αριστεράς και του μαζικού, λαϊκού κινήματος. Και είναι αυταπάτη να πιστεύει κανείς ότι θα γλιτώσει από αυτό το τσουνάμι αν αποσυρθεί στο ύψωμα της μοναχικής κομματικής του «πρωτοπορίας» και «συνέπειας».
Ασφαλώς, κάθε πολιτική και κοινωνική συλλογικότητα δικαιούται και οφείλει να δίνει τη μάχη για την καλώς εννοούμενη ηγεμονία των απόψεων και των πρακτικών που θεωρεί αναγκαίες για την αποτελεσματική ανάπτυξη του κινήματος. Αυτό που διαχωρίζει όμως μια πραγματικά ανατρεπτική δύναμη από μια αγοραφοβική γραφειοκρατία, είναι αν δίνει τη μάχη της ηγεμονίας μαζί με τις αγωνιζόμενες μάζες ή τη μάχη του ηγεμονισμού μέσα από μια καμένη γη λεηλατημένων ελπίδων και ηττημένων αγώνων.
Δεν σκοπεύουμε να ασχοληθούμε περισσότερο με την αυτοαναφορική πολιτική παράνοια. Η μέχρι τώρα παρουσία τους στο Δ.Σ. της ΕΛΜΕ δείχνει ποιοι θυσιάζουν την ανάπτυξη του κινήματος προς όφελος της στενής κομματικής ιδιοτέλειας και συντήρησης, της «ιδεολογικής καθαρότητας», του κυβερνητισμού και της συμμόρφωσης με τις αντιλαϊκές επιταγές. Απέδειξαν ότι όχι μόνο δεν μπορούν, αλλά δεν θέλουν κιόλας!
Ελπίζουμε ότι οι συνάδελφοι που καταλαβαίνουν, από όλες τις παρατάξεις, πολύ σύντομα τουλάχιστον, να διαχωριστούν από τα ακραία εκφυλιστικά φαινόμενα της ΕΛΜΕ και να συναντηθούν μαζί μας στους κοινούς αγώνες του κλάδου και της κοινωνίας για την ανατροπή της κυβέρνησης και του κατοχικού μνημονίου! Είναι και δική τους ευθύνη! Τι περιμένουν άλλωστε;
Καλούμε έστω και τώρα, το Δ.Σ. τις ΕΛΜΕ, όπως ο θεσμικός ρόλος της προστάζει, να αναλάβει πρωτοβουλίες σε αυτήν την κατεύθυνση. Προτείνουμε:
v Ενημερώσεις- συζητήσεις στα σχολεία. Άμεσα, στο σχολικό συγκρότημα στα Τρένα, ΕΠΑΛ, Αμφιλοχία, Βόνιτσα ανοικτές για όλους συγκεντρώσεις που να έχουν τον χαρακτήρα άτυπης συνέλευσης-ενημέρωσης.
v Οργάνωση ποικιλόμορφων εκδηλώσεων – δράσεων, όπως αναρτήσεις πανό σε σχολικά κτίρια, εξορμήσεις σε πλατείες της πόλης, συνέντευξη τύπου και εκπομπές στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση, συμβολικές καταλήψεις, καλλιτεχνικές εκδηλώσεις με παράλληλη ενημέρωση – ευαισθητοποίηση της κοινωνίας.
v Συνεργασία με τις γειτονικές ΕΛΜΕ, με τους Συλλόγους δασκάλων και νηπιαγωγών της περιοχής, με πρωτοβάθμια σωματεία, το ΕΚΑ της περιοχής, τον φοιτητικό σύλλογο αυτοδιοικητικών κινήσεων κ.α. ώστε να αναδεικνύονται οι πραγματικές στοχεύσεις της κυβέρνησης.
v Ανάληψη πρωτοβουλιών για την οργάνωση κινητοποιήσεων το άμεσο διάστημα ακόμα και στη περίοδο των εξετάσεων αρκεί αυτό να οργανωθεί σωστά και ενημερωθεί η τοπική κοινωνία.
v Δράση για οργάνωση δικτύου αλληλεγγύης των μαθητών Γ’ Λυκείου μαθημάτων σε εθελοντική βάση (πρόταση της ΡΑΣ).
Αγρίνιο, 21 Μάρτη 2011.
Ρ.Α.Σ
