«Η κοινωνία σε θέλει να είσαι απλώς ένα φωτοαντίγραφο, ποτέ ένα πρωτότυπο» Όσσο

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

Στερνή πενιά στο «Μακρύ Ζεϊμπέκικο» του Νίκου Κοεμτζή!

Ο πιο διάσημος Έλληνας ισοβίτης ο Νίκος Κοεμτζής, βρέθηκε πεσμένες σ’ ένα πεζοδρόμιο στο Μοναστηράκι, μεταφέρθηκε στην Πολυκλινική Αθηνών και εκεί διαπιστώθηκε ο θάνατός του.

Έφυγε απ’ τη ζωή ένας άνθρωπος που απασχόλησε την κοινή γνώμη από τον Φλεβάρη του ’73 και μετά. Τότε όπως οι παλιότεροι θα θυμούνται,  ο Νίκος Κοεμτζής είχε μαχαιρώσει δέκα ανθρώπους «πάνω στην παραγγελιά», στο κέντρο διασκέδασης «Νεράιδα» της Αθήνας, σκότωσε δύο αστυνομικούς κι έναν πολίτη, ενώ τραυμάτισε κι άλλα επτά άτομα. Μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα ο Κοεμτζής, Τόνοι μελάνι έχουν χυθεί στις εφημερίδες για το περιστατικό. 
Η ζωή του πάντως έγινε τραγούδι απ’ τον Διονύση Σαββόπουλο το «Μακρύ Ζεϊμπέκικο για τον Νίκο»

Κινηματογραφική ταινία από τον Παύλο Τάσσιο η «Παραγγελιά», που αναπαριστά πιστά το τραγικό γεγονός που έγινε το ’73 όσο και κάποιες πτυχές, με τις προεκτάσεις τους,  απ’ τη ζωή του Κοεμτζή. Ποιος δεν θυμάται απ’ όσους έχουν δει την ταινία και τον σπαρακτικό ποιητικό μονόλογο της Κατερίνας Γώγου;   

Έγινε η ζωή του ακόμα και αυτοβιογραφικό βιβλίο το «Μακρύ Ζεϊμπέκικο», που μετά την αποφυλάκισή του το διακινούσε μόνος του στο κέντρο της Αθήνας.   

Θυμάμαι …
Φθινόπωρο του 1996, ένα μεσημέρι βγαίνω απ’ την Βουλή, (που είχαμε πάει για ρεπορτάζ), στην Β. Σοφίας μαζί με έναν συνεργάτη μου κάμεραμαν τον Κώστα και κατεβαίνουμε προς την πλατεία Συντάγματος. Βλέπω ανάμεσα στον κόσμο που ανέβαινε τον Νίκο Κοεμτζή μαζί με μια κυρία, να έρχονται προς τα πάνω, ανταμώσαμε εκεί μπροστά στα λουλουδάδικα. Του αυτοσυστήνομαι, του δηλώνω την δημοσιογραφική μου ιδιότητα, με κοιτάζει διερευνητικά γιατί πρώτη φορά μ’ έβλεπε και πιάνουνε μια σύντομη συζήτηση. Όπως είναι γνωστό εκείνη τη χρονιά είχε αποφυλακιστεί με περιοριστικούς όρους. Σε ερώτησή μου για τα προβλήματα που αντιμετώπιζε, μου είπε ότι έκανε προσπάθειες «να δίνει το παρών» σε αστυνομικό τμήμα της Αθήνας κι  όχι στο Αιγίνιο της Πιερίας που ήταν και ο τόπος καταγωγής του και εκεί έπρεπε κάθε 15 μέρες να παρουσιάζεται. Θυμάμαι τότε πως μου είπε, ότι θέλει να μένει στην Αθήνα να πουλάει μόνος του το βιβλίο του «το Μακρύ Ζεϊμπέκικο», να βγάνει «τα προς το ζην», εξάλλου «τα έξοδα ν’ ανεβοκατεβαίνω είναι πολλά» συμπλήρωσε.
Στη σύντομη συζήτηση, εκεί στο πεζοδρόμιο, μου λέει: «Που είναι το Παναθηναϊκό στάδιο;» Με παραξένεψε που δεν ήξερε που ήταν το στάδιο, όπως είναι γνωστό έμεινε για ένα χρονικό διάστημα στην Αθήνα. «Θέλω να πάω στο γραφείο του Γιώργου Λιάνη, που είναι εκεί δίπλα, μήπως και με βοηθήσει να παραμείνω εδώ», μου εκμυστηρεύτηκε. Για να συμπληρώσει … «Δύο δημοσιογράφοι με στήριξαν όσα χρόνια ήμουνα φυλακισμένος ο Γιώργος ο Λιάνης και ο Κώστας ο Παπαπέτρου».
Πάνω στη συζήτηση, αφού του είπα ότι είμαι απ’ το Αγρίνιο και παρουσιάζω κάποιες εκπομπές σε τηλεοπτικό σταθμό, έδειξε πρόθυμος να τα πούμε και στο στούντιο, όπως του πρότεινα. Θα πήγαινε στα Γιάννινα που είχε προγραμματίσει, όπως μου είπε μια παρουσίαση του βιβλίου και στο γύρισμα θα σταματούσε για μια τηλεοπτική συνέντευξη. Τότε όμως μετά από λίγες μέρες ξέσπασαν αγροτικές κινητοποιήσεις, με πολλά μπλόκα που δυσκόλευαν την μετακίνηση και όπως μου είπε αργότερα τηλεφωνικά δεν πήγε στα Γιάννινα, έτσι η προγραμματισμένη εκπομπή στο Αγρίνιο δεν έγινε ποτέ!

Δημήτρης Ντόκας