Μπάρμπα Κώστα… ε! μπάρμπα Κώστα!
Γύρισε, με κοίταξε κι ανασκίρτησε!
- Γεια σου ορέ Δημητρό!
Έλα να σε κεράσω ένα κρασάκι, ήξερα πως του άρεσε η επικοινωνία, η συζήτηση, αλλά…
- Όχι ορέ Δημητρό, κολάτσισα είμαι εντάξει …πάω για το σπίτι!
Όπως θέλεις, να πας στο καλό!
Τον αποχαιρέτισα με σεβασμό κι ευγνωμοσύνη για ότι έδωσε στην Πατρίδα μας, για ότι έδωσε στο Λαϊκό Κίνημα.
Παρέμεινα ακίνητος, προσοχή, μέχρι να πάρει τη στροφή για το σπίτι του.
Έλα όμως που δεν βρήκε το κουράγιο, τόσο τυπικά, ν’ αποχαιρετιστούμε!
Έκανε δυο-τρία βήματα πίσω κι εγώ παρέμεινα ασάλευτος στη θέση μου…
Μ’ αγκάλισε και μου είπε:
- Αχ ορέ Δημητρό… δεν μπορώ να σ’ αποχωριστώ!!!
Αυτά ήταν τα λόγια, της στερνής αντάμωσής μας, με τον αντάρτη Κώστα Κοσκινιώτη στην Παραβόλα! Τη μέρα που επέστρεφα απ’ την ταφή, του άλλου μεγάλου αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης, του αείμνηστου Παύλου Λαμπροκωστόπουλου!
Με τον Ελλασίτη Αγωνιστή στη μάχη της Γουρίτσας, που όταν γίνονταν αναφορά μπροστά του, στο όνομα του καπετάν Επαμεινώνδα του Βασίλη Σκιαδά, θέριευε κι αντρείευε πιότερο και η ψηλή θωριά του γίνονταν γιγάντια!
Λάτρευε τον καπετάνιο του!!
Κάποια στιγμή, σε προγενέστερο χρόνο, μου φανέρωσε το σημείο, που ο ίδιος ο καπετάνιος του είχε ορίσει, στη μάχη της Γουρίτσας. Ήταν στις πρώτες θέσεις στο πεδίο της μάχης, όπως ανεβαίνουμε αριστερά, κοντά στη δημοσιά. Τόσο κοντά που όπως χαρακτηριστικά μου είπε: - «Κρατούσαμε την αναπνοή μας μη μας πάρει χαμπάρι η εμπροσθοφυλακή» προπομπός με δίκυκλη μηχανή, που πήγε μέχρι πάνω στις στροφές, δεν διαπίστωσε κάτι, γύρισε κι έδωσε το πράσινο φως στη φάλαγγα να προχωρήσει!
- «΄Οταν μπήκαν μέσα στη ζώνη πυρός οι Γερμανοί, άστα Δημητρό, τους λυπήθηκε η ψυχή μου. Δεν πρόλαβαν ν’ αντιδράσουν, τους αιφνιδιάσαμε. Να σκεφτείς… πως κάποιοι απ’ αυτούς, όρθιοι έτρωγαν φρούτα, που τα πήραν ανεβαίνοντας απ’ τη Γουρίτσα.
Τους περισσότερους τους καθαρίσαμε πάνω στ’ αυτοκίνητα, όσοι πρόφτασαν να πηδήξουν και να οχυρωθούν πίσω απ’ αυτά είχαν την ίδια τύχη. Ένας μόνο Γερμανός γλύτωσε, πήδηξε κάτω και χάθηκε μέσα στα περιβόλια…
Πήραμε όσα λάφυρα μπορέσαμε γρήγορα-γρήγορα κι απαγκιστρωθήκαμε, γιατί από πάνω απ’ την Καλλιθέα, ανέβαινε σύμφωνα με πληροφορίες που είχαμε, μια φάλαγγα Ιταλών.»
Την στερνή αγκαλιά αυτού του γνήσιου Λαϊκού Αγωνιστή, του αείμνηστου Κώστα Κοσκινιώτη, την βάνω στην ίδια θέση της θύμησής μου, δίπλα-δίπλα με τις αγκαλιές του Γρηγόρη Μπιθικώτση και του Γιάννη Ρίτσου, που είχα την τιμή να τις …βιώσω!!!
Δημήτρης Ντόκας
