Όταν έγραφα τα παρακάτω λόγια, της ψυχής μου ανεπιτήδευτα κι αγνά λόγια, δεν πρόσμενα, δεν φανταζόμουν πως θα επαληθεύονταν, γράμμα κατά γράμμα, λέξη προς λέξη, φράση τη φράση…τόσο σύντομα!
 |
Γήπεδο Καινούργιου 1968!
Είμαι ο τελευταίος της πρώτης σειράς
Ο Περήφανος…Ξυπόλυτος!
Να όμως που έφτασε ο καιρός, που ήρθαν οι μέρες της κρησάρας, όπως παλιότερα έγραφα…. |
Τώρα πέφτει το μεγάλο κοσκίνισμα!
Να δω με ποιόν θα πας… και ποιόν θ’ απορρίψεις;
Εμάς …που με ιδρώτα και αίμα δέσαμε την ύπαρξή μας κόμπο, κάναμε τη ζωή μας άλικη, σαν της καρδιάς μας το αίμα παντιέρα, ν’ ανεμίζει στον ουρανό της περηφάνιας …λεβέντικα…αδούλωτα…ελπιδοφόρα!
Η με τους άλλους…με ποιους άλλους;
 |
Γήπεδο Καινούργιου 1996!
Είμαι ο όρθιος… ανεξαρτήτου σειράς
Με το ζερβί ψηλά στον ουρανό της συγνεφιάς!!! |
Έχεις αδικημένε Συνέλληνα μια και μόνη λύση τη «Λαϊκή Εξουσία» πάρε την τύχη στα χέρια σου, είσαι εμείς κι είμαστε εσύ… «αλληλέγγυοι τα βάρη βαστάζουσι» που έλεγε κι ένα παλιό αλλά συνάμα διαχρονικό κομμουνιστικό σύνθημα!
Κι ένα άλλο: «Προλετάριοι όλων των Λαών Ενωθείτε!!!
Άμα δεν ενωθούμε, άμα δεν ομονοήσουμε, άμα δεν συμπορευτούμε δυναμικά κι αποφασιστικά συμπατριώτη…. σύντομα θα μας εξαϋλώσουν!!!
Είναι στη σκέψη σου, ας περάσει στην ψυχή σου… κι ας φτάσει το χέρι σου!!
Στο χέρι σου είναι!!!
Σε σένα απευθύνομαι …σε σένα ελπίζω…σε σένα που «όταν αφήνεις την πέννα πιάνεις το τσαπί»…κατά πως έλεγε κι ο σοφός Σοβιετικός Ποιητής Παντελέϊ Μαχίνια!!!!
Πάρε το μέλλον στα χέρια σου, έχεις στιβαρά χέρια της βιοπάλης, της δημιουργίας, του αγώνα χέρια…
Δεν χρωστάς σε κανέναν τίποτα, σου χρωστάνε πολλά…
Να ’ξερες πόσα σου αξίζουν και πόσα σου ανήκουν...
ΥΓ 1: Αν τούτα τα λόγια μου σου φαίνονται βαριά…πρέπει να ξέρεις πως…έτσι μιλάνε όσοι αγωνίζονται για τη Λαοκρατία και για τη Λευτεριά!!!
ΥΓ 2: Δάσκαλε… απομείναμε όπως πάντα λίγοι, στα ορεινά του αμφιθέατρου …ίσως Λόγια Ειλικρινά…Ουσίας …Αληθινά…ν’ ακούσουμε!!!
Που είσαι Δάσκαλε;
Δημήτρης Ντόκας
